Kung hindi nyo pa kilala kung sino si Peter Pan, siya yung main character sa isang 1904 play ni J. M. Barrie na kung saan may isang batang lalaki na nakatira sa Neverneverland, at ang kanyang mortal na kaaway ay si Dr. Hook. Oo, siya yung isang Disney character na may green Robin Hood-style na hat with feather, green tights, green tunic, at green tights.
Don't get me wrong. Hindi Peter Pan Syndrome ang fetish para sa kinky green outfits. Ang term na Peter Pan Syndrome ay galing kay Dan Kiley, isang pop psychology author, sa kanyang librong "Peter Pan syndrome: Men Who Have Never Grown Up". Eto kasing si Peter Pan ay may natatanging characteristic. Hindi siya tumatanda, kasi ayaw nya ding tumanda.
Malapit nang mawala sa kalendaryo ang edad ko. Pero hanggang ngayon, mula sa nanay ko, hanggang dun sa kaibigan kong bungangera, pare-pareho ang naririnig ko:
"Ang tanda mo na puro cartoons ka pa din!"
"Playstation? E pambata lang yan a!"
"Gagastos ka para sa isang original na Optimus Prime?"
"Ang hilig mong manuod ng wrestling, e scripted naman yan!"
Dagdag pa dito yung nature ko na pagiging palabiro. Kahit seryoso na ang usapan, lagi akong nagsisingit ng patawa. Kahit corny, basta makapagpatawa. Ginawa ko na kasing motto sa buhay yung sinabi sa kin ng kaklase ko noong college na "Life is too serious to be taken seriously (copyright 1996, Catalino Pineda Jr.)". Hindi kasi comfortable para sa akin ang mga serious moments. Kahit nga noong lamay ng isa sa mga malalapit kong kaibigan, nakuha ko pang magbiro ng "kawawa naman to, hindi na niya mapapanood yung Two Towers tsaka Return of the King," sa harap ng kabaong niya.
Kaya nga sa tingin ko, kung ipapa-describe mo ako sa kahit kaninong hindi ko ka-close, maririnig mo ang mga salitang "walang ginawa kundi magpatawa", "isip-bata", tsaka "immature". At ang malupit dun, nasabihan na ako ng "Grow Up!" minsan. Hence the 64 million dollar question:
Hindi ba ako tumatanda?
Kung kilala mo na ako, una talaga akong lumalapit sa best friend kong si Google. Ang sagot niya sa akin ay ang "Peter Pan Syndrome" mula kay William J. O'Malley, S.J. (http://www.spirituality.org/issue01/page08.html). Sinubukan niya ditong sagutin ang tanong na "What does it mean to 'grow up'?" Magaling yung article kasi kahit na sulat siya ng pari, realistic ang righteousness niya.
"In Erik Erikson's evolutionary scheme, human life is a natural series of unsettling crises, each one a new opportunity for growth."
"An individual must choose to be a human adult, and work at it. The difference between grownup and adult is a matter of self-possession: taking responsibility for who one is and what one does--no excuses, no fudging, no lies. Every grownup has a personality, but an adult has character... "character" involves a great many qualities ... commitment, accountability, involvement."
"Oz may be endlessly fascinating, but as Glinda told Dorothy, 'There's no place like home.' There has to be some sense of permanence, meaning, continuity. After all the adventures, Odysseus has to find Ithaca again. Fancy-free is fine, but so is belonging. And the price is commitment."
Hindi pala pre-requisite ang pagtigil manood ng anime. Hindi requirement ang pagtigil sa paglalaro ng console games. Hindi sukatan ang mga kinahihiligan mo para masabing "adult" ka na.
Walang alam ang ibang tao sa mga paghihirap na dinaanan at dinadaanan ko. Wala silang alam sa mga responsibilidad ko. Wala silang alam kung gaano ako ka-seryoso pagdating sa mga commitment. Ang alam lang nila ay yung nakikita nila. Yung pagpapatawa. Yung happy-go-lucky persona ko. Sila pala yung mabababaw. Dapat pala hindi na ako nagpa-apekto.
Fast forward. 65 years old na ako. Nanonood pa rin ako ng cartoons, kasama ang mga apo. Paborito ko pa rin ang Super Mario. May front-row tickets na ako para sa Wrestlemania 64. Kumpleto ko na ang aking Transformers toy collection. May huling habilin na ako in preparation sa kamatayan ko. Dapat ipatugtog ang "Tha Crossroads" ng Bone-Thugs-N-Harmony sa prusisyon ng libing ko. Lahat ng magbibigay ng testimonial sa burol ko, dapat may iko-quote na joke mula sa akin. At ang pinaka-importante ay ang sign sa ibabaw ng kabaong ko:
"BAWAL ANG NAKASIMANGOT DITO."
Don't get me wrong. Hindi Peter Pan Syndrome ang fetish para sa kinky green outfits. Ang term na Peter Pan Syndrome ay galing kay Dan Kiley, isang pop psychology author, sa kanyang librong "Peter Pan syndrome: Men Who Have Never Grown Up". Eto kasing si Peter Pan ay may natatanging characteristic. Hindi siya tumatanda, kasi ayaw nya ding tumanda.
Malapit nang mawala sa kalendaryo ang edad ko. Pero hanggang ngayon, mula sa nanay ko, hanggang dun sa kaibigan kong bungangera, pare-pareho ang naririnig ko:
"Ang tanda mo na puro cartoons ka pa din!"
"Playstation? E pambata lang yan a!"
"Gagastos ka para sa isang original na Optimus Prime?"
"Ang hilig mong manuod ng wrestling, e scripted naman yan!"
Dagdag pa dito yung nature ko na pagiging palabiro. Kahit seryoso na ang usapan, lagi akong nagsisingit ng patawa. Kahit corny, basta makapagpatawa. Ginawa ko na kasing motto sa buhay yung sinabi sa kin ng kaklase ko noong college na "Life is too serious to be taken seriously (copyright 1996, Catalino Pineda Jr.)". Hindi kasi comfortable para sa akin ang mga serious moments. Kahit nga noong lamay ng isa sa mga malalapit kong kaibigan, nakuha ko pang magbiro ng "kawawa naman to, hindi na niya mapapanood yung Two Towers tsaka Return of the King," sa harap ng kabaong niya.
Kaya nga sa tingin ko, kung ipapa-describe mo ako sa kahit kaninong hindi ko ka-close, maririnig mo ang mga salitang "walang ginawa kundi magpatawa", "isip-bata", tsaka "immature". At ang malupit dun, nasabihan na ako ng "Grow Up!" minsan. Hence the 64 million dollar question:
 |
| NOT Peter Pan Syndrome |
Kung kilala mo na ako, una talaga akong lumalapit sa best friend kong si Google. Ang sagot niya sa akin ay ang "Peter Pan Syndrome" mula kay William J. O'Malley, S.J. (http://www.spirituality.org/issue01/page08.html). Sinubukan niya ditong sagutin ang tanong na "What does it mean to 'grow up'?" Magaling yung article kasi kahit na sulat siya ng pari, realistic ang righteousness niya.
"In Erik Erikson's evolutionary scheme, human life is a natural series of unsettling crises, each one a new opportunity for growth."
"An individual must choose to be a human adult, and work at it. The difference between grownup and adult is a matter of self-possession: taking responsibility for who one is and what one does--no excuses, no fudging, no lies. Every grownup has a personality, but an adult has character... "character" involves a great many qualities ... commitment, accountability, involvement."
"Oz may be endlessly fascinating, but as Glinda told Dorothy, 'There's no place like home.' There has to be some sense of permanence, meaning, continuity. After all the adventures, Odysseus has to find Ithaca again. Fancy-free is fine, but so is belonging. And the price is commitment."
Hindi pala pre-requisite ang pagtigil manood ng anime. Hindi requirement ang pagtigil sa paglalaro ng console games. Hindi sukatan ang mga kinahihiligan mo para masabing "adult" ka na.
Walang alam ang ibang tao sa mga paghihirap na dinaanan at dinadaanan ko. Wala silang alam sa mga responsibilidad ko. Wala silang alam kung gaano ako ka-seryoso pagdating sa mga commitment. Ang alam lang nila ay yung nakikita nila. Yung pagpapatawa. Yung happy-go-lucky persona ko. Sila pala yung mabababaw. Dapat pala hindi na ako nagpa-apekto.
Fast forward. 65 years old na ako. Nanonood pa rin ako ng cartoons, kasama ang mga apo. Paborito ko pa rin ang Super Mario. May front-row tickets na ako para sa Wrestlemania 64. Kumpleto ko na ang aking Transformers toy collection. May huling habilin na ako in preparation sa kamatayan ko. Dapat ipatugtog ang "Tha Crossroads" ng Bone-Thugs-N-Harmony sa prusisyon ng libing ko. Lahat ng magbibigay ng testimonial sa burol ko, dapat may iko-quote na joke mula sa akin. At ang pinaka-importante ay ang sign sa ibabaw ng kabaong ko:
"BAWAL ANG NAKASIMANGOT DITO."
Posts
