Bente Pesos

Alam nyo yung commercial ng Cornetto na tinatanong lagi nila kung ano na ang mabibili ng bente pesos mo? Maniniwala ka bang makakabili ka ng perspective sa halagang bente pesos? Ito ang pinakamura at pinaka-epektib na stress reliever na na-discover ko nitong linggo lang:

Tumaya sa lotto!

Disclaimer lang, hindi ako binayaran ng PCSO para mag-encourage sa inyo na magsugal. Napaisip lang ako noong pumila ako para sa 300 million peso jackpot ng Sept 12, 2012 6/55 draw. Ngayon lang kasi ako naka-encounter ng Philippine government agency na may mahabang pila, pero wala kang maririnig na nagrereklamo kasi mabagal at matagal. Pansinin nyo sa pila ng lotto, lahat tahimik. Lahat nakatulala, malayo ang tingin. Iisa ang tanong sa isip:

"Anong gagawin ko sa pera pag nanalo ako?"

Noong ako ang nakapila, andami nang pumapasok sa utak ko kung paano gagastusin ang 300 million jackpot. Unang naisip ko kung paano palakihin yung pera. Franchise ng Jollibee, franchise ng Petron, fleet ng taxi, fleet ng school service, mutual funds, farm sa Batangas, apartments na malapit sa mga universities.

Sumunod na inisip ko eh kung gaano kalaki ang iiwan kong savings para sa akin, para sa pamilya ko, lalo na sa mga anak. Dapat matiwasay na ang buhay nila hanggang pag-graduate ng college. Bawat isa sa kanila may 1 million pesos na premyo para makatapos ng pag-aaral.

Pagkatapos ng investments at savings, dun ko na naisip yung expenses. Resthouse sa Tagaytay, condo sa The Fort. Gagala ako sa buong Pilipinas. Pagkagala ko sa buong Pilipinas, South East Asia naman. Tapos South Korea, Japan, China, Australia. Tapos gala sa US. Maglibot sa Europe, 1 month sa Amsterdam. Pag-uwi ng Pilipinas, bibili ako ng isang townhouse na ipapa-convert ko na recording studio. Magtatayo ako ng indie label para sa mga bandang ma-tripan kong i-produce ang album.

30 minutes na akong nakapila, hindi ko namalayan yung oras. Nakatulala rin yung lalaki sa harap ko. Baka pareho kami ng iniisip.

Teka, pano kung sampu kaming manalo ng jackpot? 30 million na lang yun. Ayun e di nawala na sa listahan ko yung studio, yung US, Europe, at Asia trip. Kahit na wala na rin yung Southeast Asia tour, gagala pa rin ako sa buong Pilipinas. Ang importante, naroon yung savings tsaka kahit franchise ng Jollibee, buhay na kaming pamilya.

Naku, pano kung limang number lang ang tumama? 150,000 pesos lang yun. Sige sa savings na ng mga bata ilagay yung pera.

Kung apat na numero lang, 2000 pesos na lang ang premyo. Sige kahit walang franchise ng Jollibee, ililibre ko na lang sa Jollibee ang mga bata.

Eh pano kung wala kahit isang tumama?

Panalo pa rin ako. Sa halagang bente pesos, naging reminder sa akin ang lotto kung para saan ang mga sakripisyo ko sa buhay. Umuwi akong nagpapasalamat dahil may trabaho ako ngayon para makapag-provide sa pamilya. Nagpapasalamat ako sa lagay ko ngayon, na hindi ko kailangang umasa sa sugal para mabigyan ko ng magandang buhay ang pinakamalalaking jackpot ng buhay ko:

Ang mga anak ko.

Read More

Hospitallucination

Nagta-trabaho ka para mag-ipon ng pera na panggamot ng sakit mo kaka-trabaho.

Huwag lolokohin ang mga anak na maging M.D. para makatulong sa mga may sakit. Deretso nang sabihin na maging doktor para maraming pera. At para maka-discount pag ikaw na ang may sakit.

Buti na lang kinain ko lahat ng liempo, crispy pata, sisig, bulalo, hamburger, at steak na kaya kong kainin. Ngayong kailangan ko na silang iwasan, para akong nakipagbreak sa babaeng sobrang galing sa kama pero hindi naman wife material. Puro good memories, and no regrets.

Ang nag-trigger daw ng migraine ko eh galing sa mga pagkaing may keso o kaya chocolate. Kaya pala kapag tumagal e nagiging sakit sa ulo ang mga lalaking sweet at cheesy. Acheche!

Stress and lack of sleep ang major factors sa pagtaas ng blood pressure ko. Stressed kasi hindi ako makagimik tuwing weekdays at lack of sleep pag pumarty naman ako kapag weekends?

Mahalin natin ang mga doktor dahil sila lang ang nagsasabi sa yo na "ang bata-bata mo pa" kahit lahat ng tao sa paligid mo sinasabing "you're too old for this sh*t, bro"

Bukod sa "health is wealth", mas sang-ayon sa panahon natin ngayon ang "wealth is health". Kapag may isusuksok, may madudukot. Wala kang ibang maasahan kundi ang sarili mo, kaya mag-ipon, build your fortune, at wag nang bumili ng kotse kung marunong ka namang mag-commute...

".... Ok sir tapos na po, tulungan ko na kayong tumayo... "

Ayan tapos na daw yung CT Scan. Sana wala silang makitang sira sa ulo ko.

Read More

The Breakup

Nakipaghiwalay ako sa yo kasi alam kong hindi na ako tatagal kapag itinuloy pa natin ang ating pagsasama. Ginawa ko yon para sa sarili ko. Alam ko namang magpapatuloy ka pa rin kahit wala na tayo.

Matagal-tagal din naging tayo. Andyan ka halos bawat minuto ng buhay ko. Kapag may problema ako, nariyan ka para samahan ako. Kapag masaya naman, kasama pa rin kita. Minsan kahit wala lang at gusto kong nakatanga lang sa kawalan, ikaw pa rin ang hinahanap ko.

Nasanay na akong ikaw ang lagi kong kasama.

Ilang linggo pa lang mula nang naghiwalay tayo, pero miss na miss na kita. Napaka-iritable ko, napakabilis kong magalit, hindi ako makapag-isip ng mabuti, hindi ako makatulog nang maayos. At sa tuwing matatanaw kitang may kasamang iba, naiinggit ako sa inyo at nais kong ibalik ang ating nakaraan.

Miss na miss na kita, pero tingin ko hindi solusyon ang makipagkita sa yo, kahit sandali lang, upang malunasan ang pangungulila ko sa piling mo. Kailangan na kitang iwasan, at alisin sa isip ang pagnanasa kong mahalikan kang muli.

Paalam, yosi.

Read More

Carabuena

Kapag hindi mo pa nakita ang eksenang ito, either wala kang internet o wala ka lang talagang pakialam sa mga nagaganap.

Nabulabog na naman ang Filipino internet community nang i-post ng TV5 News ang video ng lalaking umupak sa isang MMDA traffic enforcer. Ironically, ang apelyido ng bully dito ay "Carabuena", na pag dinaan sa Google Translate from Spanish to English ay "Good Side"

Nakakatawa pero, by definition, ang good side ng isang tao ay ang angle ng katawan nya na ihaharap sa camera para maganda ang picture. Obviously, Mr. Carabuena did not live up to his name.

Kung may lesson man akong nakita sa pangyayaring ito, hindi yung the usual "wag mambully ng minimum wage MMDA" or "wag kang gagawa ng katangahan pag may van ng media sa harap mo" or "kailangan mo nang magpapayat kasi galit ang internet sa matataba"

Tulad ni Carabuena na nakalimot sa ibig sabihin ng pangalan nya, nakalimutan na ng karamihan sa Metro Manila ang ipakita ang kanilang Good Side sa kapwa.

Pag naka-Volvo ka at alam mong mas mababa ang sweldo sa yo ng MMDA traffic enforcer, Good Side mo ba ang makikita ng ibang tao kung sasampal-sampalin mo yung MMDA sa harap ng maraming tao?

Marunong pa ba ang mga nagmamaneho sa Metro Manila na magbigayan sa daan bilang pagpapakita ng Good Side sa kapwa driver?

Bilang pedestrian, kailan ka huling tumawid sa tamang tawiran, o sumunod sa kahit anong batas trapiko kahit walang nakabantay, at umaasang gumaya ang iba sa ipinapakita mong halimbawa?

Bilang pasahero, kapag may sumakay na senior citizen sa bus, ipinapakita mo pa ba ang Good Side mo at ibibigay mo pa rin yung upuan mo kahit malayo pa ang byahe mo?

Kung bawat isa sa atin ay titigil kahit saglit at iisipin kung ano ang mas magandang makikita ng ibang tao bago tayo kumilos, malaking pagbabago ang mangyayari sa Metro Manila.

Always show your good side.. Siempre muestre su Cara Buena.

Read More

Palo

Napalo ko ng tsinelas ang 6 years old na anak ko kanina kasi naglalaro sya malapit sa lutuan. Pagkatapos nyang umiyak, tinanong ko sya, "Anong nararamdaman mo?"

"Galit ako sa yo"

"Bakit?"

"Kasi pinalo mo ako."

Tinanong ko sya ulit, "Tingin mo ba, yung mga pulis, nagso-sorry sa mga kriminal habang nasa loob sila ng kulungan?"

"Hindi."

"Tingin mo bakit?"

"Kasi consequence yun ng bad things na ginawa nila e"

Niyakap ko ang anak ko, hinalikan ko sa noo, at sinabi ko sa kanya na lahat ng ginagawa niya ay may consequence, at hindi ko na hihintaying magkaroon sya ng 3rd degree burns para matutunan ang masamang consequence ng paglalaro malapit sa apoy. Napalo ko sya dahil natakot akong baka ulitin nya yon at maaksidente.

Eto ang "dark side" ng parenting na hindi mo makikita sa Facebook. Akala mo ang cute-cute ng mga bata pag niyayabang sila sa mga pictures no? Wala kang makikitang mga larawang ganito dahil wala naman sigurong magulang na may gustong ipagmalaki sa mundo na nagkamali ang anak nila.

Maraming lumalabas na studies sa US na nagsasabing directly linked ang pagpalo sa alcohol at drug abuse. Sabi rin ng American Academy of Pediatrics, mental disorders were linked to physical punishment. Gusto ko na sanang maniwala, kaso nga lang, galing ang study na ito sa bansang nagbigay sa mundo ng Jersey Shore, Lady Gaga, Lil Wayne, at Nicki Minaj. At matapos kong mabasa noong Christmas 2011 ang mga Twitter posts na ito, nawalan na talaga ako ng tiwala sa mga US parenting studies:

Kanya-kanyang style ng parenting yan. Pero para sa akin, kasing complicated ng explanation na "pinapalo kita kasi mahal kita" ang pagiging magulang. Ang hirap naman sa pagiging magulang ay bukod sa ikaw ang source ng pagmamahal, ng sustenance, ng moral support, at the same time, ikaw din ang judge, jury, and executioner. Kasi kung hindi ikaw, sino?

Read More

Generation Spoonfed

"As a student... ano gusto nyo sa klase?"

Nabasa ko ang tanong na to sa isang Facebook group. Teacher ang nagtanong, mga college students ang sumagot. Tulad ng inaasahan, naroon ang mga predictable na mga sagot tulad ng:

• "classmates na kacheckout checkout"
• "pwede matulog sa klase"
• "take home exercises"
• "yung papasa pa rin kahit hindi nag-aral"

At may mga sagot na nagparamdam sa akin na ang tanda ko na talaga:

• "may incentive sa lahat ng ginagawa"
• "yung hindi masungit pag nagtatanong ang mga students"
• "yung magaling magturo, hindi sobrang bagal, hindi din sobrang bilis"
• "yung willing magmeet halfway yung teacher at students para magkaintindihan/maenjoy yung lesson"

Unang una, hindi na dapat tinatanong ng teacher ang mga students kung ano ang gusto nila sa klase, unless addict sa positive feedback yung nagtuturo. Bukod sa schoolwork, dapat maaga pa lang, sinasanay na ang mga bata sa laws of the real world.

Play with the cards that you were dealt with.

Sa real world, hindi magtatanong ang boss mo kung ano ang gusto mong kumpanya. Sa business, hindi mo pwedeng basta-basta bitawan ang kasosyo mong hindi mo trip ang opinyon. Sa pamilya, hindi mo mapipili ang gender ng anak mo (before and after birth).

Ni minsan hindi ko naaalalang tinanong kami ng teacher kung ano ang gusto namin sa klase. Oo, kanya-kanyang style yan, walang basagan ng trip. Naniniwala naman ako na each teacher should have his/her own trademark. Pero pandering to the students should never be an option. Ang mga students ang clay na dapat mino-mold ng teacher, not the other way around.

Sa mga students naman, naiintindihan kong lahat na ng bagay ngayon e pang-mentally handicapped na. Touchscreen na lahat, obsolete na ang library, may internet ka kahit naglalakad ka sa bangketa. Sa kasong ito, the question was "ano ang gusto nyo sa klase", hindi "ano ang gusto mong teacher". Pero yung mga sagot ng iba, parang iPad ata ang hinahanap. "May incentive sa lahat ng ginagawa" parang cash lang sa Cityville. "Yung hindi masungit" parang si Siri. "Hindi sobrang bagal, hindi sobrang bilis" na parang may accessibility options. "Willing magmeet halfway" na parang may after sales customer service.

Simple lang yung tanong at nakakaaliw ang mga sagot, pero sinasalamin na nya ang katotohanang dala ng pag-spoonfeed sa generation ngayon. Nakakatakot isiping patungo na tayo sa future na pine-predict ng Wall-E, na sa bawat paglabas ng teknolohiyang nagpapadali sa buhay, unti-unti na ring nawawala ang basic trait kung bakit napunta ang Homo Sapiens sa tuktok ng food chain:

Adaptation.

Read More